Το βιβλίο μας δίνει, με μια φρέσκια ματιά, τη φοιτητική ζωή στο Πολυτεχνείο της Αθήνας, τα πρώτα χρόνια της Κατοχής, ότων οι φοιτητές και οι φοιτήτριες, παράλληλα με τα μαθήματα, τις καλλιτεχνικές εκδηλώσεις και συζητήσεις τους, άρχισαν να οργανώνονται στις αντιστασιακές οργανώσεις. Πέρα όμως από αυτό, στην ουσία το βιβλίο είναι ένα μικρό χρονικό της περιόδου, όπως την έζησε ένα απλό στέλεχος της Αντίστασης. Στο πρόσωπο της Δανάης Αντωνοπούλου παρακολουθούμε πώς αυτοί οι φοιτητές, μέσα από το πέρασμά τους στην ΕΠΟΝ, αναπτύσσουν δράση και αναλαμβάνουν ολοένα αυξημέν ακαθήκοντα, ενώ οι συνθήκες της πάλης γίνονται ιδιαίτερα απικίνδυνες. Η πολιτική διάσταση, που κυριαρχεί σ΄ όλη τη διάρκεια της περιόδου, συγκροτεί τον συνδετικό ιστό στις προσωπικές μαρτυρίες που καταγράφουν οι αγωνιστές και οι αγωνίστριες, αποτελώντας κοινό σημείο αναφοράς τους. Είναι αυτή η πολιτική διάσταση που εξηγεί τις διώξεις που ακολούθησαν.