Στην Ταξιαρχία μας είχαμε και προωθημένα τμήματα πολύ μπροστά απ΄τη γραμμή του μετώπου. Στην προωθημένη γραμμή εναλλάξ, κάθε εικοσιτετράωρο, πήγαινε μια διμοιρία. Κάθε βράδυ γινόταν η αλλαγή. Η γραμμή αυτή απείχε απ΄τις γραμμές του αντίπαλου 200 μέτρα. Ήταν ένα όρυγμα 300 μέτρων, με ενάμισι μέτρο βάθος. Βρισκόταν σε γραμμή πυρός και οι μαχητές ήταν υποχρεωμένοι να βρίσκονται όλη μέρα στα ορύγματα, τα οποία ήταν ακάλυπτα. Ένα βράδυ ο πολιτιός επίτροπος της Ταξιαρχίας μου λέει: "Νίκο, δεν πάμε απόψε να δούμε πώς περνούν τα παιδιά, οι σύντροφοί μας, στην προωθημένη γραμμή;" . Η απόσταση απ΄την έδρα της Ταξιαρχίας μέχρι το τάγμα ήταν μισή ώρα. Πήραμε και τον διοικητή του Τάγματος και πήγαμε. Ήταν κάτι το απερίγραπτο. Η διμοιρία ήταν παρατεταγμένη κατά μήκος του ορύγματος και οι μαχητές βουτηγμένοι μέχρι τα γόνατα κυριολεκτικά μέσα σε λασπόνερο. Έπρεπε να παραμείνουν εκεί ένα εικοσιτετράωρο, μέχρι την αντικατάστασή τους το επόμενο βράδυ. Ήταν φοβερό. Με είχε συγκλονίσει η εικόνα αυτή και κατάλαβα πόσο κουράγιο και πίστη στον αγώνα χρειαζόταν για ν΄αντέξεις κάτω απ΄αυτές τις συνθήκες.